Λοιπόν πρέπει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου για τους Γιαπωνέζους. Τους αξίζει πολύ περισσότερος σεβασμός. Τέτοιο μαύρισμα, ούτε ο Μαρκεζίνης στις δόξες του δέν έτρωγε.
Πενήντα πέντε χρόνια μονοπώλησης της εξουσίας, κονιορτοποίησε η λαϊκή κυριαρχία. Πενήντα πέντε χρόνια! Ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι με την περίφημη μονιμότητα, φεύγουν μετά απο τριάντα πέντε, αυτοί κόντεψαν να περάσουν και τον Χιροχίτο.
Γιά να δούμε τα επόμενα 55 τί θαφέρουν…..
Ξαναδιαβάζοντας την τελευταία μου ανάρτηση, στεκομαι στην “δυσκολία” του κ. Άσο να καταλάβει πως μπορεί να προκαλούν σεβασμό, άτομα με χαμηλό εισόδημα. Είναι μια δήλωση, που εκφράζει τα “ιδανικά” όχι μόνο του ηγέτη της χώρας, αλλά και της μεγαλύτερης ίσως μερίδας του λαού της.
Αρετές όπως η ευστροφία, επιχειρηματικότητα, ΅εργατικότητα, αλτρουϊσμός, κοινωνική προσφορά, αυτοθυσία, πατριωτισμός, και ένα σωρό άλλες που καταξιώνουν κατα κανόνα την ανθρώπινη ιδιότητα, δέν φθάνουν για να προκαλέσουν σεβασμό, κατα τον κ. Άσο. Το μπαγιόκο όμως…. κορωνίδα των αρετών. Τέτοιος ξεπεσμός.
Δίνει γραμμή πλεύσης ο ….φωτισμένος ηγέτης στους νέους. “Αποκτήστε χρήμα” τους λέει, “δέν έχει σημασία πώς” “Κλέψατε, ληστέψατε, εξαπατήστε. Έτσι θα προκαλέσετε σεβασμό”.
Να πώ κι άλλα;
Μεταφέρω απο τον τύπο. Δέν είναι μόνο οι Έλληνες πολιτικοι σε άλλο πλανήτη. Αλλίμονο στην ανθρωπότητα…..
“Σε ακόμη μία γκάφα υπέπεσε ο ιάπωνας πρωθυπουργός Τάρο Άσο κατά τη διάρκεια προεκλογικής του ομιλίας και ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα του οποίου ηγείται, θα αντιμετωπίσει μεγάλη δυσκολία επανεκλογής στην αναμέτρηση της 30ης Αυγούστου. Σε ερώτηση για τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων στην Ιαπωνία, ο πρωθυπουργός συμβούλευσε τα νεαρά ζευγάρια που δεν διαθέτουν αρκετά χρήματα να μην παντρεύονται ενώ δήλωσε ότι του είναι δύσκολο να καταλάβει πώς κάποιος που πληρώνεται με μικρή αμοιβή μπορεί να είναι υποκείμενο σεβασμού. Τα σχόλια δεν ήταν μόνο άκομψα αλλά και σε πολύ κακό χρόνο διατυπωμένα, καθώς – όπως δείχνουν οι προεκλογικές μετρήσεις – η κυβέρνηση του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος θα λάβει ψήφους δυσαρέσκειας λόγω της επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων και της αύξησης της ανεργίας. Σύμφωνα με το BBC, η αύξηση των ορισμένων χρόνων συμβάσεων εργασίας, οφείλεται σε εργασιακές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, πράγμα που έχει οδηγήσει σε έντονη κριτική εναντίον της. Ο κ. Άσο πάντως έχει στο “βιογραφικό” του αρκετές τέτοιες γκάφες. Ενδεικτικά σε ομιλία του είχε κατηγορήσει τους γιατρούς για έλλειψη κοινής λογικής και σε μία άλλη περίπτωση – νομίζοντας ότι είχε μπροστά του ακροατήριο με δασκάλους και όχι με γονείς όπως συνέβαινε – δήλωσε ότι οι μητέρες και οι πατεράδες χρειάζονταν τιμωρία και όχι τα παιδιά τους.”
Οι τραγικές σκηνές που διαδραματίζονται στην Ανατολική Αττική, φέρνουν στην μνήμη την Πελοπόννησο και την Εύβοια που πρίν δυό χρόνια, είχαν την ίδια τύχη.
Για μάς τους ξενητεμένους είναι διπλή η τραγωδία, μια και ανύμποροι να βοηθήσουμε πρακτικά αλλά και να αξιολογήσουμε το μέγεθος της καταστροφής με τις δικές μας αισθήσεις, χωρίς ίσως για πολλούς και δυνατότητα επικοινωνίας με συγγενείς και φίλους, είμαστε αναγκασμένοι να προσπαθούμε να αντλήσουμε απο τα μέσα, ή άλλες πηγές κάθε δυνατή πληροφορία.
Πέρα όμως απο την προσωπική καθενός κατάσταση, η τόσο μεγάλη επέκταση της καταστροφής, δείχνει έλλειψη ικανότητας αντιμετώπισης, είτε αυτή προέρχεται απο έλλειψη τεχνικών μέσων, επαρκούς εκπαιδευμένου ανθρώπινου δυναμικού, ή έλλειψη συντονισμού και προγραμματισμού.
Φαίνεται πως το τελευταίο ολοκαύτωμα, δέν δίδαξε κανένα, ούτε βελτίωσε τίποτα. Καί πρίν δύο χρόνια μα και τώρα, διαβάζω πολλές γνώμες, κρίσεις και επικρίσεις των υπευθύνων και δέν μπορώ παρά να διερωτώμαι. “Δέν είναι η προσωπική μας ασφάλεια, η ασφάλεια του σπιτιού μας και η προστασία του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, προσωπική υποχρέωση όλων μας;
Άς πάρουμε παράδειγμα το Ιαπωνικό μοντέλο. Οι άνθρωποι εδώ είναι οργανωμένοι (απο μόνοι τους) σε επίπεδο χωριού, γειτονιάς, δρόμου, τετραγώνου ή πολυκατοικίας, ανάλογα με την μορφή του οικισμού, όπου υπαρχει ένας συντονιστής (αλλάζει κάθε χρόνο εκ περιτροπής), όπου ο κάθε κάτοικος έχει συγκεκριμένη αποστολή, ανάλογα με την μορφή του κινδύνου (σεισμός, φωτιά, κ.λ.π.). Η ομάδα αυτή των κατοίκων διοργανώνει κατα διαστήματα εκπαιδευτικά προγράμματα για τα μέλη της και προμηθεύεται απο τις δημοτικές αρχές τα αναγκαία όργανα, εργαλεία και υλικά. Η κάθε ομάδα γνωρίζει τις πρωταρχικές ανάγκες όπως άτομα με ειδικές ανάγκες στον τομέα ευθύνης της, ασθενείς παιδιά κ.λ.π. που έχουν ανάγκη μεταφοράς στους προκαθορισμένους χώρους συγκέντρωσης των κατοίκων σε περίπτωση που χρειάζεται η εκκένωση των κατοικιών τους, προβαίνει στην κατ αρχάς και μέχρι να φθάσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, καταπολέμηση της εστίας της καταστροφής, ενημερώνει τις αρμόδιες αρχές για τα μέχρι στιγμής μέτρα και περιγράφει σ΄αυτές το μέγεθος της καταστροφής.
Με δυό λόγια, η θεραπεία ξεκινά απο τους παθόντες και πολλές φορές δέν χρειάζεται κάν η ανάγκη της επέμβασης των σχετικών υπηρεσιών.
Πρίν λοιπόν εκφωνήσουμε Φιλιππικούς, ας αναλογιστούμε το μέγεθος της προσωπικής μας ευθύνης.
Δέν ξαίρω αν το ακούσατε αλλά εδώ έχουμε εκλογές στο τέλος του μήνα! Αν δέν τ΄ακούσατε, μήν τα βαλετε με τον εαυτό σας, ούτε και οι πιό πολοί Γιαπωνέζοι τόχουν ακούσει.
Η δημοτικότητα της Κυβέρνησης έχει λένε πέσει στο ναδήρ, κάτι που μάλλον φυσιολογικό μου ακούγεται μετά απο διακυβέρνηση, ή κατα το ορθώτερο εξυπηρέτηση των ημετέρων, 50 ετών και βάλε. Έτσι, για πρώτη φορά, στην μεταπολεμική ιστορία της Ιαπωνίας, η αντιπολίτευση, έχει σοβαρές πιθανότητες νά κυβερνήσει.
Δέν θα ασχοληθώ εδώ με τα κομματικά των Ιαπώνων, παρα μόνο για να πώ πως το δεύτερο σε σημερινή δύναμη κόμμα, απεσκύρτησε απο το κυβερνών στην 10ετία του 90. Θα ασχοληθώ μόνο με την προεκλογική εκστρατεία, ή μάλλον την ανυπαρξία της.
Είναι μάλλον γλαφυρή η εικόνα αυτοκινήτων με κάτι τεράστια μεγάφωνα που διατυμπανίζουν παρακλήσεις του ενός ή του άλλου υποψηφίου προς τους εκλογείς, στα οποία επιβαίνουν τουλάχιστον τέσσερις (ένας σε κάθε παράθυρο), που φορώντας άσπρα γάντια, χαιρετούν τα ….ανύπαρκτα πλήθη. Όπως και των (υποθέτω) υποψηφίων, που στημένοι με τις ώρες έξω απο σιδηροδρομικούς σταθμούς, σταθμούς λεωφορείων και άλλα πολυσύχναστα μέρη, με φορητά μεγάφωνα βροντοφωνούν (και πάλι υποθέτω) τα προγράμματά τους (άν έχουν), τα οποία ουδείς, τονίζω ουδείς, ποτε σταματά ή έστω κοντοστέκεται για να ακούσει.
Η ημέρα των εκλογών, συνήθως μου ξεφεύγει. Στο παρελθόν ρωτούσα την γυναίκα μου, συνήθως 2-3 μέρες μετά την ψηφοφορία…πότε θα πάει να ψηφήσει. Τόσο καλά…..
http://www.nooz.gr/page.ashx?pid=9&aid=311530&cid=8
Χωρίς σχόλια
Δέν ξάιρω αν συμφωνείτε, αλλα το να μένεις δίπλα στην θάλασσα και να ανεβαίνεις στα βουνά σε 600 μέτρα υψόμετρο, για να κάνης μπάνιο, είναι τουλάχιστον βίτσιο.
Κατ΄επιταγήν 11ετούς θυγατρός, ξεκινήσαμε πρωϊ πρωί την Κυριακή για το Τοτσίγκι, διαδρομή μιά περίπου ώρας για να πάμε την θυγατέρα με την συνομίλικη εξαδέλφη της, για μπάνιο. Το Τοτσίγκι, ο νομός που καταλαμβάνει το βόρειο κεντρικό τμήμα του Κάντο, που είναι το νότιο κομάτι του μεγαλύτερου νησιού του Ιαπωνικού συμπλέγματος, του Χόνσου.
Μπάνιο βέβαια είναι ένας λόγος. Το “υδάτινο πάρκο” που καταλαμβάνει μια τεράστια έκταση στην καρδιά ενός θαυμάσιου δασικού πάρκου, περιλαμβάνει, ότι μπορεί να επιθυμήση η καρδιά ενός παιδιού, που του αρέσει το νερό.
Η Μαρίνα με την Γιούμε, απόλαυσαν μιά ολόκληρη μέρα, τσαλαβουτώντας, κολυμπώντας και παίζοντας, κι εμείς, τα μεγαλύτερα κάπως παιδιά, κάναμε μια απολαυστική βόλτα στο πάρκο.
Με νόημα 