“Νύφες” αλά… Ιαπωνικά.

Μια πολύ σημαντική προσφορά του Ελληνο-Αυστραλού Καθηγητή  κ. Α. Τάμη στον Ελληνισμό της διασποράς.

Αυστραλία: “Νύφες” αλά… Ιαπωνικά. Το βιβλίο του πανεπιστημιακού Α. Τάμη για τους “Έλληνες στην Άπω Ανατολή”
21 Φεβρουαρίου 2011 (13:03 UTC+2)
του ανταποκριτή Σ. Χατζημανώλη

Λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουν για τα “πλοία με τις νύφες” που μετέφεραν χιλιάδες Ελληνίδες στην Αμερική και την Αυστραλία για να παντρευτούν έναν άνδρα που δεν γνώριζαν. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι πως Ελληνίδες νύφες έφτασαν ως και την… Ιαπωνία.

Το αποκαλύπτει ο πανεπιστημιακός καθηγητής, Αναστάσιος Τάμης, ο οποίος σε λίγες εβδομάδες θα παρουσιάσει το νέο βιβλίο του “Οι Έλληνες στην Άπω Ανατολή” που θα εκδοθεί από τον Εκδοτικό Οίκο Βάνιας της Θεσσαλονίκης. Το βιβλίο θα έχει συνολικά 580 σελίδες και θα περιέχει και 480 σπάνιες φωτογραφίες που μαρτυρούν την ελληνική μεταναστευτική εμπειρία σε Ινδίες, Κίνα, Μαντζουρία, Ιαπωνία, Κορέα και Φιλιππίνες.

Ένα από τα πιο ενδιαφέρονται κεφάλαια στην ενότητα για την Ιαπωνία είναι οι Ελληνίδες νύφες που έφτασαν εκεί.

ΕΛΛΗΝΙΔΑ Η ΣΟΥΠΕΡ ΝΤΙΒΑ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ

Όπως μας εξηγεί ο καθηγητής Τάμης όλα άρχισαν με τη σοπράνο Ακριβή Ασημακοπούλου για την οποία μας λέει: “Ιδιαίτερα σημαντική για τα πολιτιστικά δρώμενα της Ιαπωνίας κατά την μεταπολεμική περίοδο υπήρξε η εγκατάσταση και πολιτιστική συμβολή της μεγάλης σοπράνο Ακριβής Ασημακοπούλου Fukuzawa (1916-2001). Η Ακριβή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες γονείς, που είχαν διαφύγει πρόσφυγες στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Το 1940, σπουδάζοντας μουσική και τραγούδι στο Παρίσι, γνώρισε και νυμφεύθηκε, κάτω από δύσκολες συγκυρίες, τον Shindaro Fukuzawa μορφωτικό ακόλουθο της Ιαπωνίας στο Παρίσι και εγγονό του μεγάλου Ιάπωνα ακαδημαϊκού και διανοούμενου Yukichi Fukuzawa, ιδρυτή του Πανεπιστημίου Keio του Τόκιο.

Στις ημέρες που ακολούθησαν το ζεύγος Fukuzawa συνελήφθηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα στο Βερολίνο και οδηγήθηκε στα στρατόπεδα αιχμαλώτων στην Νέα Υόρκη, την Πενσυλβάνια και το Σιάτλ, πριν από την απελευθέρωσή του και την παράδοσή του στα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής της Ιαπωνίας στην Uraga (5 Δεκεμβρίου 1945). Από την εποχή αυτή άρχισε η ξέφρενη καλλιτεχνική σταδιοδρομία της Ακριβής Ασημακοπούλου, η οποία μέσα από τις άριές της στα μεγαλύτερα θέατρα της Ιαπωνίας εισήγαγε στην Άπω Ανατολή την ευρωπαϊκή κλασική μουσική. Η Ακριβή Ασημακοπούλου Fukuzawa, η ντίβα της Ιαπωνίας υποδύθηκε δεκάδες καλλιτεχνικούς ρόλους, ανέβασε δεκάδες συμφωνικές συνθέσεις με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Τόκιο, εξέδωσε δεκάδες δίσκους, συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους Ιάπωνες και Ευρωπαίους Διευθυντές Ορχηστρών, συμμετείχε ενεργά σε καλλιτεχνικές εταιρείες και ώθησε τους Ιάπωνες να αγαπήσουν την καλλιτεχνική παράδοσης της Δύσης.

Η κόρη της, Ειρήνη Fukuzawa βαπτίσθηκε Ορθόδοξη από τον Βύρωνα Θεοφάνη στον Ορθόδοξο ναό του Αγίου Νικολάου του Τόκιο και διανύει μια πλούσια καλλιτεχνική καριέρα στην αρχιτεκτονική και στις καλές τέχνες. Έργα της εκθέτονται στα μουσεία της Αμερικής, της Ιαπωνίας και της Ευρώπης”.

Η Ακριβή Ασημακοπούλου Fukuzawa, λοιπόν, ήταν η πρώτη Ελληνίδα νύφη της Ιαπωνίας. Όπως αναφέρει ο καθηγητής Τάμης ακολούθησαν εκατοντάδες. Οι περισσότερες παντρεύτηκαν εύπορους και καλλιεργημένους Ιάπωνες και ασχολούνταν με την φιλανθρωπία και την πολιτιστική δράση. Μεταξύ τους βρισκόταν ανεπίσημα στις ελληνορθόδοξες εκκλησίες του Τόκιο και της Γιοκοχάμα αλλά δεν γινόταν εύκολα αποδεκτές στην ελίτ της ιαπωνικής εκκλησίας.

Ο κ. Τάμης αναφέρει και συγκεκριμένες περιπτώσεις. Όπως της Κατερίνα Ναγκάγια (Ελευθερίου) από την Ξάνθη που παντρεύτηκε τον Ιάπωνα Φουσάο Μαγκάγια και εγκαταστάθηκαν στο Τόκιο. Ο Φουσάο ασπάστηκε την Ορθοδοξία, βαπτίστηκε Ιωάννης και χειροτονήθηκε ορθόδοξος ιερέας στο Τόκιο!

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως, σύμφωνα με τον κ. Τάμη, οι περισσότερες Ελληνίδες βάπτισαν τα παιδιά τους ορθόδοξα και τους διδάσκουν την ελληνική γλώσσα στην Ιαπωνία.

Ο ομογενής πανεπιστημιακός σημειώνει όμως πως στην δεκαετία του ’60 έφτασαν και στην Ελλάδα πολλές νύφες από την Ιαπωνία που είχαν παντρευτεί Έλληνες, κυρίως ναυτικούς.

Συνολικά εκτιμά ότι έφτασαν στην Ελλάδα 700 νύφες από την Ιαπωνία και μάλιστα είχαν κάνει και την οργάνωση Sakura Club for Permanent Women Residents in Greece. Αλλά κι οι περισσότερες δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στην Ελλάδα.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της φάσης αυτής δεν έλειψαν και οι κοινωνικές τραγωδίες. Εκατοντάδες Έλληνες ναυτικοί που βρέθηκαν στα λιμάνια της Ιαπωνίας για σύντομη παραμονή δημιούργησαν σχέσεις με ντόπιες Γιαπωνέζες, όπως μαρτυρούν τα διπλωματικά αρχεία και οι εκθέσεις κληρικών και προξενικών υπαλλήλων.

Πολλές ντόπιες γυναίκες στη συνέχεια ακολούθησαν τους συζύγους τους στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκλησή τους, πολλές όμως εγκαταλείφτηκαν απροστάτευτες. Ορισμένες, ακόμη και παντρεμένες, παρουσιάστηκαν σε ελληνικά προξενικά γραφεία και επέστρεψαν διαμαρτυρόμενες τα ελληνικά τους διαβατήρια, άλλες διεκδίκησαν με πείσμα να εντοπίσουν τους ναυτικούς συζύγους τους στη Ελλάδα και άλλες οδηγήθηκαν σε εκτρώσεις ή φόνευσαν τα βρέφη τους, αδύναμες να τα στηρίξουν οικονομικά, όπως μαρτυρούν τα αρχεία στο νεκροταφείο Yamate, έξω από τη Γιοκοχάμα.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ

Πρόσφυγες και εκτοπισμένοι Έλληνες, θύματα κοινωνικο-οικονομικών και πολιτικών συγκυριών από το χώρο της Ρωσίας, φιλοπερίεργοι έμποροι από τη Βαλκανική και τη Μικρά Ασία, Xιώτες, Σάμιοι και Κασιώτες, Επτανήσιοι νησιώτες ναυτικοί και τυχοδιώκτες, μέλη πολύτεκνων οικογενειών ήσαν οι πρώτοι Έλληνες έποικοι που εγκαταστάθηκαν στις χώρες της Νοτιανατολικής Ασίας, Άπω Ανατολής και Ειρηνικού, σύμφωνα με τον καθηγητή Τάμη.

Αρκετοί από αυτούς είχαν πρωταρχικά εγκατασταθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, της Αγίας Πετρούπολης, της Οδησσού και της Φιλιππούπολης από το 1725. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν οι ταφόπετρες στο κοιμητήριο του Καθολικού Ναού της Παναγίας στο προάστιο Murghihatta της Καλκούτας, όπου είναι θαμμένοι αρκετοί απ’ αυτούς. 1953).

Η δεύτερη φάση (1960-1985) χαρακτηρίζεται για τα οικονομικά της χαρακτηριστικά και είναι η πλέον πολυάριθμη. Στην περίοδο αυτή πάνω από 7.000 Έλληνες εγκαταστάθηκαν στα λιμάνια της Ιαπωνίας και στο Τόκιο ως αποτέλεσμα των πολύπτυχων δράσεων της ελληνικής ναυτιλιακής πρωτοβουλίας, από την ρομαντική εποχή του Σ. Λιβανού και Α. Σ. Ωνάση μέχρι και τις λαμπρές ημέρες του Π. Τσάκου.

Ήταν η εποχή που πάνω από 1000 εμπορικά πλοία και δεξαμενόπλοια κατασκευάζονταν ετησίως στα ναυπηγεία της Ιαπωνίας, χιλιάδες ελληνικά πλοία κατέπλεαν ετησίως στα λιμάνια της χώρας με τα ελληνικά τους πληρώματα, ενώ σε χιλιάδες ανέρχονταν οι Έλληνες που εργάζονταν σε ιαπωνικά ναυπηγεία, σε ναυτιλιακές εταιρείες νηολόγησης και τροφοδοσίας. Δεν είναι υπερβολικό να διατυπωθεί η άποψη ότι κατά την περίοδο αυτή η ελληνική ναυτιλία υπήρξε, μετά την αμερικανική συμβολή και παρουσία, ο δεύτερος κυριότερος παράγοντας συγκρότησης της οικονομίας της μεταπολεμικής Ιαπωνίας στα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια, ένα γεγονός που δεν αγνοεί η ιαπωνική βιβλιογραφία και πολιτεία.

Στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια η οικονομία της Ιαπωνίας στηρίχτηκε σχεδόν αποκλειστικά στις επενδύσεις του αμερικανικού και ελληνικού κεφαλαίου. Ο αριθμός των Ελλήνων εποίκων στην Ιαπωνία συρρικνώθηκε προοδευτικά από 7000 το 1985 σε λιγότερους από 600 τώρα, ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, μας λέει ο καθηγητής Τάμης.

Σήμερα οι Έλληνες της Ιαπωνίας είναι κατά κύριο λόγο απότοκα διεθνικών γάμων, κυρίως Ελληνίδες νυμφευμένες με ντόπιους Ιάπωνες, τέκνα των πρώτων εποίκων που δικτυώθηκαν κοινωνικά και ενσωματώθηκαν διαμορφώνοντας δικές τους οικογένειες και στελέχη ελληνικών ή πολυεθνικών βιομηχανιών, ναυτιλιακών γραφείων και εμπορικών επιχειρήσεων.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η καταγραφή της απίστευτης και άγνωστης ιστορίας των Ελλήνων της Άπω Ανατολής ξεκίνησε το 2006 από τον καθηγητή Τάμη. Όπως μας είπε ο ίδιος οργανώθηκαν συνεντεύξεις Ελλήνων εποίκων, που πέρασαν τη ζωή τους στις χώρες αυτές, αντλήθηκαν πληροφορίες από τα προσωπικά αρχεία των Ελλήνων που βρέθηκαν εκεί, ερευνήθηκαν τα αρχεία των χωρών, οι εθνικές τους βιβλιοθήκες, τα ιστορικά και διπλωματικά έγγραφα της εποχής και μέσα στα πλαίσια της προφορικής ιστορίας οργανώθηκαν προσωπικές συνεντεύξεις με δεκάδες εποίκους.

Σύμφωνα με τον κ. Τάμη, από το 1880 χρονολογούνται οι πρώτες εποικίσεις των Ελλήνων στην Κίνα και στην Ιαπωνία. Στην Κίνα οι πρώτοι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στη Μαντζουρία, και ιδιαίτερα στις πόλεις Χαρμπίν και Ντάρεν, ύστερα από ένα περιπετειώδες οδοιπορικό δια μέσου της Ρωσίας και της αχανούς νότιας Σιβηρίας.

Τα κύματα των Ελλήνων εποίκων πυκνώνουν αμέσως μετά τη ρωσική Επανάσταση και στη συνέχεια στην περίοδο 1932-1949 εξαιτίας των διωγμών που υπέστησαν από το σταλινικό καθεστώς. Ένα άλλο μεγάλο κύμα εποικίσεων με Σαμιώτες, Χιώτες κι άλλους νησιώτες ξεκινά στις αρχές του 20ου αιώνα δια τη θαλάσσης, προς τη Σαγκάη και στη συνέχεια στην βόρεια Κίνα και Μαντζουρία, όπου καταπιάνονται με το εμπόριο των ποτών και τα αρτοποιεία. Πολλοί απ αυτούς μετά την επανάσταση του Μάο κατέληξαν στην Αυστραλία.

Ο ΛΕΥΚΑΔΙΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ

Στην Ιαπωνία καταφθάνουν μετά το 1860 οι πρώτοι Έλληνες ορθόδοξοι από την Αγία Πετρούπολη και την Οδησσό, μέχρι και το 1890, όταν εγκαταστάθηκε εκεί ο Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν, που γεννήθηκε στην Λευκάδα από την Ρόζα Κασιμάτη και από Ιρλανδό ιατρό του βρετανικού στρατού, τον Κάρολο Χερν. Ο Πατρίκιος Χερν, ύστερα από μία ιδιόμορφη ζωή στην Ελλάδα, Ιρλανδία και ΗΠΑ όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και συγγραφέας πηγαίνει στην Ιαπωνία, την οποία αποδέχεται ως πατρίδα τους και αναδεικνύεται ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες της χώρας αυτής, αφού έφερε την Ιαπωνία με τα συγγράμματά του στη Δύση και την έκανε γνωστή.

Συνεργάτιδα του πρωτοποριακού ερευνητικού αυτού προγράμματος στην Ιαπωνία ήταν η Φαίη Σαββαΐδου, η οποία σπούδασε ιαπωνική λογοτεχνία και ζει εδώ και 22 χρόνια στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή του Τόκιο.

Ιδιαίτερα σημαντική είναι και δίδεται για πρώτη φορά στην παγκόσμια βιβλιογραφία η τρίτη έξοδος και προσφυγιά των Ποντίων από τη Νότιο Ρωσία προς την Ανατολική Σιβηρία και Κίνα όπου συνολικά 5.500 Πόντιοι Έλληνες διωγμένοι, εξορισμένοι και εκτοπισμένοι καταφεύγουν από το 1917-1921, 1932-1939 στο Χαρμπίν και Μούγντεν της Κίνας ακολουθώντας τους συντοπίτες τους Ρώσους φυγάδες και μετά το 1949 μεταφυτεύονται και πάλι ως πρόσφυγες στην Ιαπωνία (μετά το 1945), στην Αυστραλία και Βόρεια Αμερική. Η ιστορία αυτή των Ποντίων δίδεται για πρώτη φορά με αναφορά στα ιαπωνικά αρχεία, αλλά και στις διηγήσεις των επιγόνων τους που συνάντησε ο συγγραφέας σε όλες τις γειτονιές του κόσμου.

Ο καθηγητής Σπύρος Βρυώνης (ΗΠΑ) συμμετέχει στο βιβλίο αυτό με την εισαγωγή που είναι μια αξιολόγηση του βιβλίου και με έναν επίλογο που αναφέρεται στους συγγενείς του Κεφαλλονίτες που είχαν εποικήσει την Βόριο Κίνα και τη Μαντζουρία.

Το βιβλίο κυκλοφορεί στην αγγλική γλώσσα, μεταφράζεται και στα Ελληνικά και αναμένεται να κυκλοφορήσει και στα κινέζικα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Mήνυμα απο την Φουκουσίμα

https://www.facebook.com/fragkis.thana

 

http://www.universalsubtitles.org/ja/videos/o9gtNtWoaqpZ/

Παρακαλώ δείτε το Βίντεο, διαδώστε το και δείξτε την συμπαράστασή σας!

ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ ΙΙΙ

Φωτογραφίες απο τον φίλο Lloyd  Nakano

3 μήνες πέρασαν ……

Άνευ όρων

Παραθέτω το ψήφισμα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
τι να προσθέσω εγώ;
http://www.scribd.com/doc/57372033/%CE%94%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3-%CE%A3%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%9F%CE%A3-%CE%91%CE%98%CE%97%CE%9D%CE%A9%CE%9D-%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%9F-%CE%9C%CE%9D%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%9F%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3-%CE%A3%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%9F%CE%A3-%CE%91%CE%98%CE%97%CE%9D%CE%A9%CE%9D-%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%9F-%CE%9C%CE%9D%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%9F

αναγέννηση της δημοκρατίας

Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά λέγονται για την κατάντια της Ελληνικής Πολιτείας, των πολιτικών της, των κάθε είδους και χρώματος πολιτικών προσώπων και θεσμών.
Δεν είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημα της χώρας, είναι πολιτικό και κοινωνικό.
Η Δημοκρατία, ή μάλλον το κομματικό κράτος, έχει αποτύχει οικτρά και είναι απόλυτα αναγκαίο για την διάσωση, τον ορθοποδησμό του κράτους και αποκατάσταση του γοήτρου μας, η επανανακάλυψη της Δημοκρατίας.
Προτείνουμε λοιπόν τα ακόλουθα:
1. Εκλογή απ΄ευθείας του Προέδρου της Δημοκρατίας με ευρύτερες αρμοσδιότητες και 5ετή θητεία..
2. Κατάργηση των πολιτικών κομμάτων στη βουλή. Ο λαός εκλέγει αντιπροσώπους και όχι κόμματα.
3. Εκλογη του 50% των Βουλευτών με ΕΝΑ ψηφοδέλτιο επικρατείας και σύστημα πλειοψηφικό για 3ετή θητεία. Αυτοί αντιπροσωπεύουν όλους τους πολίτες και ψηφίζουν κατά συνείδηση.
4. Εκλογή του άλλου 50% από τις εκλογικές περιφέρειες με το ίδιο σύστημα και για 4 χρόνια. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τις περιφέρειές τους και ψηφίζουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της περιφέρειας τους και τις εντολές των περιφερειακών συμβουλίων.
5. Κατάργηση της θέσης του Πρωθυπουργού (τί δουλειά άραγε κάνει;). Ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου εκλέγεται από τους Υπουργούς στην πρώτη Συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Την Χώρα στις διακρατικές σχέσεις, αντιπροσωπεύει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
6. Οι Υπουργοί εκλέγονται απευθείας με 2ετή θητεία. Υποψήφιοι για κάθε υπουργείο μπορούν να είναι μόνον όσοι κατέχουν τα τεχνοκρατικά προσόντα που απαιτούν οι αρμοδιότητες του Υπουργείου.
7. Η βουλευτική ιδιότητα είναι ασυμβίβαστη με εκείνη του υπουργού.
8. Οι δικαστικοί λειτουργοί του Συμβουλίου επικρατείας, Αρείου Πάγου και του Ελεκτικού Συνεδρίου, εκλέγονται με άμεση ψηφοφορία και είναι ισόβιοι.
9. Η μισθοδοσία των Βουλευτών καταργείται και αντικαθίσταται με ωριαία αποζημίωση του χρόνου που παρίστανται στις συνεδριάσεις της Βουλής. Καταργούνται επίσης όλες οι επι μέρους παροχές, με εξαίρεση την γραμματειακή υποστήρηξη
Καταργείται η Βουλευτική ασυλία και των επαγγελματικό ασυμβίβαστο των βουλευτών.
10. Οι αρμοδιότητες της βουλής είναι η νομοθέτηση και ο κοινοβουλευτικός έλεγχος των υπουργών.
Σχέδια νόμων υποβάλλονται στην βουλή απο τους υπουργοιύς, τους βουλευτάς, αλλά και απο τους πολίτες με την προϋπόθεση της υπογραφής του νομοσχεδίου απο τουλάχισττον 100 ενεργούς πολίτες.
11. Καθιέρωση της διαδυκτιακής ψηφοφορίας με εξασφάληση του απορρήτου και αδιαβλήτου.

12. Πλήρης καταγραφή και δημοσίευση των περιουσιακών στοιχείων των πάσης φύσεως υποψηφίων και των συγγενών τους εξ αίματος μέχρι 4ου βαθμού και αγχιστείας μέχρι τρίτου και επαναξιολόγηση μετά το τέλος της θητείας των.

Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς» του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως – Φιλολόγου – Ιστορικού

Δεν νομίζω πως είναι ανάγκη να προσθέσω ή να σχολιάσω!

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η …εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές…

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε… Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.

Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ’ όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.

Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ’ έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν… Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα…

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Γιατί όχι αποχώρηση;

Μετά από 35 σχεδόν χρόνια  παραμονής εκτός Ελλάδας, ας μου επιτραπεί να έχω κάποιες απόψεις που δεν είναι βασισμένες σε μόνη την Ελληνική πραγματικότητα, αλλά συνδυάζονται με ότι συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Ας μου επιτρέψουν επίσης οι νεώτεροι, να ανατρέξω στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που οι μανάδες μας, δeν γνώριζαν τι είναι το ADIDAS και μας αγόραζαν “ελβιέλα” απο την λαϊκή, ή τον πλανόδιο παντοφλά (τους θυμάται κανένας;), για τις Κυριακές και το σχολείο, τον υπόλοιπο χρόνο ξυπόλητοι.

Τότε που κανένας δεν πίστευε πως το ουίσκι (που βρωμά σαν λιωμένος κοριός) είναι πιό “ιν” απο το ούζο. Τότε που στην Ελλάδα το “Κεντάκι” το λέγανε πλατάρια (αυτά θυμίζουν τίποτα; ).

Τότε που ο καθένας  σχεδόν είχε κότες, κουνέλια και άλλα οικόσιτα , καλλιεργούσε στον κήπο μαρούλια, ντομάτες φασολάκια κ.λ.π.για τις ανάγκες της οικογένειας, πήγαινε στο χωριό του να μαζέψει τις ελιές για το λαδάκι της χρονιάς, δέν έπαιρνε δάνειο για να πάει διακοπές αλλά έχτιζε ένα δωμάτιο “να βάλει το κεφάλι του μέσα” και σιγά σιγά το σοβάτιζε, έχτιζε δεύτερο κ.λ.π. όταν μπορούσε να μαζέψει χρήματα.

Τα παραπάνω, δίνουν νομίζω το πλαίσιο της Ελλάδας, μόλις πριν μερικά χρόνια.

Σήμερα, οι “ανάγκες” είναι κάπως διαφορετικές και τα χρέη τεράστια και όχι μόνον τα δημόσια.

Η Ελλάδα και οι Έλληνες πέσαν στην παγίδα και καταχρεώθηκαν. Δεν πρόσεξαν τη φάκα μόνο το τυρί πρόσεξαν.

Ο γραβατομένος  κύριος που με ευκολία τους έδινε δάνεια  στεγαστικά, καταναλωτικά, διακοπών και πιστωτικές κάρτες , σε άψογη συνεργασία με τις τους κ.κ. GUCCI, ARMANI, BENZ, BMW, ROLEX και άλλους επώνυμους και ανώνυμους καρχαρίες, τον έπεισαν πως μπορεί με ένα κομματάκι πλαστικό, ο γαίδαρος να γίνει 4Χ4 και η Ευρωζώνη, πρόσθεσε τον απόλυτο έλεγχο των Βρυξελλών στα οικονομικά της Ελλάδας.

μας απειλούν πως θα μας αποβάλλουν απο την Ευρωζώνη; Διερωτώμαι, γιατί όχι:

Koi no mori

Έγραψα στο παρελθόν για το έθιμο του κόι νο μόρι. Η ημέρα των αγοριών και κατ΄επέκταση η ημέρα των παιδιών γιορτάζεται σήμερα στην Ιαπωνία.  Στην περίοδο τούτη της δοκιμασίας και της αβεβαιότητας  για τον λαό της βορειοανατολικής Ιαπωνίας κυρίως, αλλά και όλης της χώρας, η σκέψη μου στρέφεται σε όλα εκείνα τα παιδιά, πούναι χωρίς γονείς, σπίτι και σχολειό, όλα χαμένα την μαύρη εκείνη μέρα του ολέθρου, αλλά και τα απανταχού παιδιά, τα παιδιά των σλάμς, τα προσφυγόπουλα και τα μικρά και αθώα θύματα της πολεμικής μανίας των μεγάλων που θάπρεπe να υπάρχουν για να τα προστατεύουν.

Όλα τα παιδιά του κόσμου που η φτώχεια, τα μεγάλα συμφέροντα, η αμάθεια, ο θρησκευτικός ή κάθε άλλος φανατισμός, η βαρβαρότητα και η σεξουαλική διαστροφή, τάχει καταδικάσει σε ισόβιο βασανισμό, σκλαβιά, ή σεξουαλική εκμετάλλευση, τους απαγορεύει τα εκ γενετής δικαιώματα  κάθε παιδιού εκείνα της παιδείας, της επαρκούς διατροφής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εκείνα τα δικαιώματα που εμείς οι μεγάλοι, έχουμε υποχρέωση να τους εξασφαλίζουμε. ‘Έχουμε όλοι μας υποχρέωση να προστατεύουμε όλα τα παιδιά του κόσμου, με κάθε μέσο και με οποιονδήποτε κόπο και θυσία. Τους αξίζει ένα καλύτερο αύριο.

ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ ΚΑΙ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ

Εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν απο την τραγωδία του Τσερνόμπιλ. Εικοσιπέντε χρόνια, που δέν φένεται νάχουν διδάξει και πολλά πράγματα. Η Φουκουσίμα ήρθε να μας υπενθυμίσει, πως παρά την βελτίωση της τεχνολογίας των αντιδραστήρων, ακόμα δέν υπάρχουν τρόποι εξουδετέρωσης της ραδιενέργειας, όταν αυτή διαφεύγει για οποιονδήποτε λόγο στο περιβάλλον. Είναι νομίζω χιλιοειπωμένοι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει άπαξ δια παντός να σταματήση η δημιουργία νέων πυρινικών αντιδραστήρων και η η λειτουργία των υπαρχόντων, όπως χιλιοειπωμένες είναι και οι δικαιολογίες κατ τα επιχειρήματα εκείνων που συνεχίζουν να πιστεύουν στην χρησιμότητα της πυρινικής ενέργειας.

Οι καταστροφές και τα προβλήματα που επιφέρουν στους ανθρώπινους πληθυσμούς, είναι συνήθως επακόλουθα της ανθρώπινης επέμβασης στο περιβάλλον έτσι, όσο κι αν αυτό φαίνεται σκληρό, δίκαια υποφέρουν απο το αποτέλεσμα της δικής τους βλακείας ή απληστίας.  Αναρωτήθηκε όμως ποτέ κανείς, γιατί πρέπει να υποφέρουν μαζί με τον άνθρωπο και όλα  τα άλλα είδη της δημιουργίας; Ποιός έδωσε στο ανθρώπινο είδος την ιδιοκτησία  και απόλυτη κυριαρχία του πλανήτη, ώστε να τον διαχειρίζεται και κατ ακολουθία να τον καταστρέφει κατα βούληση;

Tο δέντρο του Τόκιο

Δέν έχει τέλος η ανθρώπινη ματαιοδοξία. Το “Δέντρο του Τόκιο” είναι το νέο φαλλικό σύμβολο της Ιαπωνικής πρωτεύουσας και στα 635 μέτρα, το ψηλωτερο ανθρώπινο κατασκεύασμα στον κόσμο. Μετά τις τελευταίες καταστροφές, χρειάζεται άραγε πολύς κυνισμός για να σκεφθή κανείς “πόσα ρίχτερ μπορεί άραγε ν’ αντέξει;”